Atramentem po niebie

Przypieczętuję słowa

atramentem do nieba,

przykuję do nietykalnego błękitu

wśród myśli, co uciekły

ponad zasięg moich rąk.

Wznieście się ze mną,

zawiśnijmy jako wieczne chmury

na kartce sklepienia,

którego nie przesiąknie mrok.

Cokolwiek los przemilczał,

obracajmy z nicości w żywot.

Wspólnie tworzymy nasz świat -

reszta poradzi sobie bez nas.

Copyright by Joachim Andrzejewski

Drapacze chmur

Przekraczam progi nieba,

lecz jeszcze to nie słońce.

Kruchymi skrzydłami zostawiam

mu blizny swego lotu,

nim z dotyku jasności

opadnę jak gasnąca iskra…

Zaś szczyty domów

jedynie ciążą wyniosłością

ich ceglanych skrzydeł

jak drapacze chmur,

co brodzą palcami po sklepieniu,

a nie upadną.

Tylko Ikary potrafią spłonąć,

ledwie spojrzawszy słońcu

w oczy

16.08.2011 r.

Copyright by Joachim Andrzejewski

Pestka na skrzydle

 

Dedal wyrysował horyzont,

wskazał, lecz nie pokazał nieba

Ponoć tam miało być słońce,

tam miały stopić się skrzydła

Nauczył mnie latać,

choć sam wyrywał mi pióra

W garści malin

dał pestkę czereśni,

co leżała obok Drzewa Poznania

Ona przechyliła skrzydła

poza krawędź gniazda

Zrobiłem krok więcej niż ty,

aby zapłonąć jako pierwszy

by innych pragnienie poniosło dalej

Copyright by Joachim Andrzejewski

Drugi brzeg

Przerzucam na drugi brzeg

po skrawku duszy

Wysyłam w przyszłość listy

zaadresowane do obcego siebie

Cegła za cegłą

wznoszę most

niczym grób własnego lęku

nim zdobędę się

na pierwszy krok

w kierunku tamtych ulic

nim początek doczeka się

końca

Copyright by Joachim Andrzejewski

Drogi

drogi ujmują życiu tchu –

przeplatają, zaczynają, nie kończą

kroki mkną wraz ze słowami,

że nawet serce w pogoni za światem

porasta mchem niepamięci

Gdańsk, 17.07.2011 r.

Copyright by Joachim Andrzejewski