Incipit II

Mówiłem sobie,

Że za spienionym labiryntem

Szmaragdu srebrzy się port

Wybrukowany piórami

Gdzie nie sięga

Zaciskająca się pięść klosza,

Miałem czekać na siebie

Powiedziałem sobie,

Że nie ku każdemu Słońcu

Trzeba się wznosić

Zszedłem do podziemi

Tam długie rękawy wpełzły

Wzwyż po drabinach blizn

I zwinęły się jak w płomieniach

Właśnie tam zrzuciłem skórę Ikara

Tam czekaliśmy na siebie

Copyright by Joachim Andrzejewski

Ból(imia)

 

Okiennice płoną

Spragnione twojego wejrzenia

Wypełniam rysy woskiem.

Głodzę w sobie Syna

Słońce do tego przywykło:

Rozszerzam skórę ościstego manekina,

Przeciągam żołądek aż po palce

By zatrzymać cię

W matrioszkowym uścisku

Wtedy łaknę -

Przełykam więcej niż potrafię

Nim jak rozżarzony meteor

Wylejesz się lawą

Przez ostrokół zębów

Przygryzam szkarłatne pomarańcze warg.

Jednak nie trawię nas w sobie

Wosk odlepia się

Ode mnie zwojami

Jak perpetuum mobile

Przeistaczam własne ciało w chleb

Aż zostanie ze mnie

Platynowe pierze włosów

Będę Ikarem po raz ostatni -

Upadkiem ludzi w anioły przemienię

Dedalu,

Nie jesteśmy już sobie potrzebni.

Copyright by Joachim Andrzejewski