***

 

Gdy klamki odpadają od drzwi

Tkam pajęczynę, w którą

Za moment wpadnę

Spływają ze mnie pozory,

A spod nich strugi jaskrawych emocji,

Co spalają się pod kopułą ciała

Równie szybko, jak przybywają

Zagubione przedmioty nagle

Dopasowują się do linii papilarnych

Chwilowe inferno pod skórą

Pragnie przeżuć duszę, a wypluć kości.

Gdy połykam ten moment w całości

Okazuje się pozbawionym smaku owocem…

Wnet budzę się

Jako milknące kałuże

Zaślepiające szczeliny w

Rozwarstwionej skórze świata,

Co tatuuje sobie twarz i dłonie

Śladami kół i kroków,

Co były tu przez moment

Moment wezbrania się świadomości

Bycia (właśnie) sobą –

Bo jestem aż i tylko człowiekiem

Wystarczający powód, by się wznieść

Wystarczający, by upaść

Copyright by Joachim Andrzejewski