Incipit II

Mówiłem sobie,

Że za spienionym labiryntem

Szmaragdu srebrzy się port

Wybrukowany piórami

Gdzie nie sięga

Zaciskająca się pięść klosza,

Miałem czekać na siebie

Powiedziałem sobie,

Że nie ku każdemu Słońcu

Trzeba się wznosić

Zszedłem do podziemi

Tam długie rękawy wpełzły

Wzwyż po drabinach blizn

I zwinęły się jak w płomieniach

Właśnie tam zrzuciłem skórę Ikara

Tam czekaliśmy na siebie

Copyright by Joachim Andrzejewski

Ból(imia)

 

Okiennice płoną

Spragnione twojego wejrzenia

Wypełniam rysy woskiem.

Głodzę w sobie Syna

Słońce do tego przywykło:

Rozszerzam skórę ościstego manekina,

Przeciągam żołądek aż po palce

By zatrzymać cię

W matrioszkowym uścisku

Wtedy łaknę -

Przełykam więcej niż potrafię

Nim jak rozżarzony meteor

Wylejesz się lawą

Przez ostrokół zębów

Przygryzam szkarłatne pomarańcze warg.

Jednak nie trawię nas w sobie

Wosk odlepia się

Ode mnie zwojami

Jak perpetuum mobile

Przeistaczam własne ciało w chleb

Aż zostanie ze mnie

Platynowe pierze włosów

Będę Ikarem po raz ostatni -

Upadkiem ludzi w anioły przemienię

Dedalu,

Nie jesteśmy już sobie potrzebni.

Copyright by Joachim Andrzejewski

Ćma nocna

Nocami

Przywdziewam skórę

Uszytą z modlitw

Szemranych na jutro

Ogrzewam platynowe skrzydła

W bursztynowych oddechach

Lampionowych czaszek

Na ulicznych stryczkach

Każdej nocy upadają Ikary

Ta przyziemność

Jest jak jadowity balon,

Co unosi z trumny własnego ciała

I rozdyma zachłannością serce,

By wnet rozlać się smołą

W krwioobiegu

To jak galop po szklanej linie -

(Nie) każdy musi upadać

I znów więzi mnie skóra,

Znów pokrywam wiarę kokonem słów

Tylko to ułatwiacie,

Węże zwieńczone grzechotkami Pandory.

Moim skrzydłom dane jest dotrwać

Dopóki nocami nie dogonię życia

Copyright by Joachim Andrzejewski

***

 

Gdy klamki odpadają od drzwi

Tkam pajęczynę, w którą

Za moment wpadnę

Spływają ze mnie pozory,

A spod nich strugi jaskrawych emocji,

Co spalają się pod kopułą ciała

Równie szybko, jak przybywają

Zagubione przedmioty nagle

Dopasowują się do linii papilarnych

Chwilowe inferno pod skórą

Pragnie przeżuć duszę, a wypluć kości.

Gdy połykam ten moment w całości

Okazuje się pozbawionym smaku owocem…

Wnet budzę się

Jako milknące kałuże

Zaślepiające szczeliny w

Rozwarstwionej skórze świata,

Co tatuuje sobie twarz i dłonie

Śladami kół i kroków,

Co były tu przez moment

Moment wezbrania się świadomości

Bycia (właśnie) sobą –

Bo jestem aż i tylko człowiekiem

Wystarczający powód, by się wznieść

Wystarczający, by upaść

Copyright by Joachim Andrzejewski

Ikaro Sapiens

 

Jeżeli upadniesz,

Przeszyj na wskroś skorupę świata,

By siłą upadku

Wznieść się po drugiej stronie

Niczym huśtawka pragnień,

Powołań i sprzeczności fizyki

Przebij się ponad

Żelazne cumulusy krat,

By skroplić swojego ducha w marzenie

Na kopule nieba

Jak czysty pergamin

Pragniesz pokryć się złotem

I szkarłatem światła,

Zabrać skrawki nieba w źrenicę

Złóż jeden z nich w nasze dłonie…

Wyprowadzać i mnie

Spod zgliszcz własnego lotu

Bo ty nigdy nie upadłeś –

Duchem jako bezskrzydły anioł

(jeszcze) się wznosisz

I kiedyś dotrzesz

Do nadniebnej Itaki Słońca

Copyright by Joachim Andrzejewski

Skrzydła

Ikar dryfuje nad moją głową,

jakby nie był gotowy upaść,

a ja przyjąć ognisty cierń

na wspólne skrzydło-serce.

Już dawno pióra odpadły,

czas rozkruszył wosk,

zaślepił powołanie do latania.

Czy powinienem czekać,

aż wypalę duszę jak zapałkę,

czekać na wschód słońca,

co roztopi wosk rozwagi,

będzie kompasem do podniebnych iluzji?

Niech ten lot trwa nadal,

jeżeli jedyna droga prowadzi ku górze,

jeżeli sprawiedliwość każe upaść razem.

Niech ten lot trwa,

kiedy nie boimy się kary,

kiedy zdobywamy płonący świat

w ostatecznej modlitwie

o skrzydła powołania,

co nie sprowadzą w dół.

Copyright by Joachim Andrzejewski

Atramentem po niebie

Przypieczętuję słowa

atramentem do nieba,

przykuję do nietykalnego błękitu

wśród myśli, co uciekły

ponad zasięg moich rąk.

Wznieście się ze mną,

zawiśnijmy jako wieczne chmury

na kartce sklepienia,

którego nie przesiąknie mrok.

Cokolwiek los przemilczał,

obracajmy z nicości w żywot.

Wspólnie tworzymy nasz świat -

reszta poradzi sobie bez nas.

Copyright by Joachim Andrzejewski