Nieba

Przez moment byłem tam,

dokąd wędrują zapomniane marzenia,

by zapukać do drzwi Boga,

a błogość osiada jak biały

pył na oderwanym od korzeni ciele.

Mógłbym tak oglądać wszystko z góry,

odkąd zawisłem między

niebem a Niebem.

Byłem tam o krok bliżej,

nim przełamały się jak chleb powszedni,

a niepewność ciała ugasiły śmiertelną krwią,

budząc chwilowo uśpione powieki śmierci,

gdy na moment mogłem zapomnieć,

czym jest życie ściągające mnie w dół.

Bydgoszcz, 27.04.2011 r.

Copyright by Joachim Andrzejewski